Daten

Daten

Sinds drie jaar ben ik vrijgezel. Ik heb in deze drie jaar diverse fasen doorgemaakt tijdens mijn zoektocht naar liefde. Ik begon mijn carrière als vrijgezel met een naarstige zoektocht naar een nieuwe liefde. Ik had haast. Ik was immers al vijfenvijftig jaar en had flink last van fomo (fear of missing out). Ik maakte op diverse datingsites een profiel aan om mijn "geluk" te beproeven. Op gratis sites, betaalde sites, een spirituele site en een site voor hoogopgeleiden. Mijn profiel was duidelijk en eerlijk. Met recente foto's en goed omschreven wat ik hoopte te vinden in een partner. Geen groot eisenpakket, maar wel wat mij aantrekt in een man en hoe ik zelf in elkaar steek. Ik heb echt de meest bizarre reacties, contacten en situaties meegemaakt. Mannen die alleen op zoek waren naar seks, fake profielen en mannen die er in het echie wat anders uitzagen dan op hun profiel. Foto's van "tien jaar en tien kilo geleden" zijn geen uitzondering. Ik begrijp daar niets van, tenzij je gaat daten met iemand die visueel beperkt is. Mijn ervaringen waren op elke site gelijk.

Na een flink aantal ervaringen, veelal teleurstellend, was ik er klaar mee. Ik begreep inmiddels dat datingsites niet mijn manier zijn om iemand te ontmoeten. Dus verwijderde ik mijn profielen. Het "wanhopige zoeken" verdween, er kwam rust. Ik wil niet meer zoeken. Ik besluit mezelf beschikbaar te stellen om gevonden te worden. Ik heb het fijn met mezelf. Ik kan goed alleen zijn en ik ben mijn eigen invulling. Ik heb ook tijd en ruimte voor mezelf nodig. Samenwonen is iets wat ik niet meer wil, wat mij betreft wordt het latten wanneer er zich een nieuwe liefde aandient. Elkaar zien wanneer je daar beiden zin in hebt en geen verplichte "nummers". Elkaar accepteren zoals je bent en een toevoeging in elkaars leven zijn. Daarnaast is gelijkwaardigheid voor mij erg belangrijk. Toch ervaar ik ook ruimte voor de zin zeg nooit, nooit. Je weet nooit hoe je leven gaat verlopen.

Ik heb een maand of tien geleden meegedaan met het tv programma Lang Leve de Liefde. Ik trof een leuke man en we werden een match. Toch kwam het niet verder dan de friend-zone. Op een dorpsfeest ontmoette ik in het voorjaar een man waarmee ik daarna op date ben geweest. De ontmoeting op het dorpsfeest vond plaats met een alcoholisch drankje. Bij de date was er wat mij betreft geen fysieke aantrekkingskracht meer. Vervolgens bleek de man ook nog een grootgebruiker van alcohol te zijn. Ik wist niet hoe snel ik hem uit mijn contacten moest verwijderen. Iedere keer komt de teleurstelling diep bij mij binnen. Ook vraag ik mij af wat maakt dat ik deze mannen aantrek. Steeds vaker denk ik, ik blijf wel alleen. Ik weet dat er mannen bestaan die naast mij zouden passen. Ik ben er alleen nog niet eentje tegengekomen.

Uit mijn datingsite tijd heb ik een contact overgehouden. Ik heb ruim twee jaar geleden veel met deze man geappt en gebeld. Hij maakte soms ietwat seksueel getinte opmerkingen. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik daar niet van gediend ben. Ik vind dat echt bizar! Je kent mij niet. Je hebt mij nog nooit gezien, hoe dan? Ik wil dat iemand oprechte interesse in mij heeft. Ik ben meer dan mijn uiterlijk, meer dan mijn lijf en meer dan mijn yoni. Na een poosje appen en bellen besloot de man het contact te verbreken omdat hij zijn aandacht en energie voor zijn thuiswonende zoons nodig had. Dat begreep ik uiteraard. We bleven connected op facebook. Ik post regelmatig op facebook en de "bewuste" man zocht weer contact via messenger met reacties op mijn posts. Het contact was leuk en luchtig. Soms een beetje plagerig over en weer en daar houd ik wel van. Na bijna twee jaar weer af en aan chat en whatsapp contact, besloten we toch maar eens een date te plannen.

We spreken af om op vrijdagavond een terrasje te pakken voor een kopje koffie. Op woensdagavond krijg ik een bericht dat hij het haast niet durft te zeggen, maar dat hij een super drukke week heeft en dat hij nu al erg moe is.

Dat hij het verstandiger vindt om te verzetten om op vrijdagavond zijn rust te pakken. Uiteraard begrijp ik dat en ik kan zijn eerlijkheid enorm waarderen. Eerlijk gezegd komt het mij ook wel beter uit. We hebben nu al zo lang gewacht, een paar dagen of weken kunnen er ook nog wel bij. Hij is opgelucht dat ik begripvol reageer. Dan, voor mij completely out of the blue, krijg ik een bericht met de volgende tekst: 'Nu ben ik voor niets de hele week niet klaargekomen. Ik heb het allemaal voor jou opgespaard'. Wat later er achteraan een berichtje met: 'foute grap?' Ik was nog in shock. What the fuck, denk ik. Ik antwoord dat het een hele foute en ongepaste grap is. Dat ik mij afvraag of hij face-to-face ook zo'n grote muil heeft. Deze man gaat hiermee over mijn grens en daar maak ik korte metten mee. Ik deel hem mede dat ik bij deze het contact verbreek. Ik wis en blokkeer zijn nummer en ook op social media blokkeer ik hem. Ik voel me er heel erg naar onder. Met een rot gevoel val ik in slaap. Hoe dan? Waarom trek ik dit soort funzige mannen aan?

Ik word wakker met hetzelfde nare gevoel. Ik rijd huilend naar mijn werk. Ik laat mijn tranen stromen en haal adem in mijn verdriet. De tranen stoppen vanzelf, maar het nare gevoel blijft. Een deel van mij denkt, stel je niet zo aan. Een vriendin appte op mijn relaas dat hij mijn tranen niet waard is. Ik besef maar al te goed dat wat ik voel van mij is. De pijn zat er al, hij heeft op de blauwe plek gedrukt. Mijn tranen hebben weinig tot niets met hem te maken. Ik deel mijn verhaal met een vrouwelijke collega. Ook haar wenkbrauwen schieten achter haar oren en haar verontwaardiging is net zo groot als die van mij. Dit helpt. Mijn reactie is niet overdreven.

Wanneer ik het voorval met andere vriendinnen/sisters deel krijg ik steevast deze reactie en dat is echt heel steunend. Wanneer een van mijn besties zegt, "het voelt als een soort aanranding", voel ik mij enorm begrepen. Ze slaat de spijker op haar kop! Ik voel mij gezien in mijn verdriet. Wat bezielt deze man? Het doet geen goed aan mijn kijk op mannen. Dat wil ik niet dus ik breng bewustwording in het feit dat er ook andere mannen bestaan. Mannen met respect voor vrouwen. Ik ga naar binnen en onderzoek wat er nog meer aangekeken mag worden. Het voorval zorgt ervoor dat ik weer een laag dieper kan zakken wat het misbruik in mijn verleden betreft. Toch blijft er een naar gevoel aan mij knagen. Hoezo gebeurt mij dit? Wat zend ik uit? Wat is mijn les in deze? Ik voel dat het over grenzen gaat. Mijn grenzen voelen, aangeven en bewaken.

Een paar weken geleden was er ook al een voorval dat ik als alles behalve fijn heb ervaren. Bij een uitwisseling van een massage maakte de man in kwestie ook een zeer ongepaste opmerking. Hij fluisterde iets in mijn oor waarvan ik mij later pas bewust werd van wat hij heeft gezegd. Ik heb er niets van gezegd, maar ik heb mij er wel naar door gevoeld. Ik hoorde de opmerking steeds opnieuw in mijn gedachten. Ik vroeg me zelfs af of ik het wel juist gehoord had. Het maakte dat ik me een soort van "vies" voelde. Na een week of twee zakte dit af. Blij dat het gevoel verdween, om vervolgens in een andere grensoverschrijdende situatie te belanden.

Mijn ontwikkelde beperkende patroon is schuld, schaamte en straffen. Is het mijn schuld? Heb ik iets gedaan of uitgezonden dat dit gedrag aantrekt? Gelukkig (h)erken ik dit patroon tegenwoordig en ik zeg tegen mezelf dat ik niet schuldig ben. Ik adem in de schaamte en alles wordt zachter. Geen schuld, geen schaamte en ik hoef zeker niet gestraft te worden! Ik weet dat ik geen enkel signaal heb gegeven dat de opmerkingen van beide pannenkoeken rechtvaardigt.

Ik besef des te meer dat het daadwerkelijk over grenzen aangeven gaat. Ik heb tijdens de massage mijn grens niet aangegeven. Nu snap ik dat ik nogmaals in zo'n situatie terecht moest komen. Net zo lang totdat ik mijn grenzen aangeef. Fijn voelt het nog steeds niet, maar ergens is er al een klein beetje dankbaarheid dat ik mooie stappen zet op dit gebied en dat ik dit te danken heb aan deze disrespectvolle manwezens. Nu ik mijn les in deze begrijp wordt het nog zachter in mij. Ik vertrouw erop dat ik deze les niet meer hoef tegen te komen. Dat ik nu een ander soort man zal aantrekken. Even geen man aantrekken is ook okay.

Ik heb mij nog een dag heel verdrietig gevoeld en ik heb het gevoel volledig toegelaten zonder het te willen analyseren of het weg te willen hebben. Dan komt er (be)rust(ing). Er valt een last van mijn schouders en ik voel dat ik weer een laag heb afgepeld. Een laag heb kunnen helen. Daar ben ik dankbaar voor