Het zwarte gat

Het zwarte gat

Zo voelt voor mij een depressie. Een diep zwart gat zonder bodem. Nou ja voelen…… voel ik überhaupt nog wel? Alhoewel ik de symptomen (h)erken, is voor mij elke depressie anders. Of maak ik dat mezelf wijs? Het begint met extreme moeheid, niets meer kunnen of willen met zo nu en dan een opleving. De gedachte aan de dood gaat overheersen. Wil ik echt dood? Nee, dat denk ik niet, maar ik wil ook niet meer zo leven. Ik ben het leven zo beu. Levensmoe, moedeloos en uitgeput. Achteromkijkend, ja ik weet het niet slim, heb ik een dramatisch leven gekozen toen ik naar deze aardkloot besloot te komen. What was I thinking? Na goede periodes komt altijd weer die teleurstelling van het zwarte gat. Ik ervaar het leven als gedoe. Er heerst ook altijd een gevoel van, hoe heb ik dit toch weer voor elkaar gekregen? Hoe ben ik hier in Godsnaam weer in beland? Mijn God wat een bizarre keuzes heb ik toch gemaakt. Mijn situatie, niet voldoende werk/inkomen, heb ik zelf veroorzaakt. Geen liefdevolle en gelijkwaardige relatie ervaar ik als een groot gemis. Ik heb zoveel liefde te geven en minstens zoveel behoefte om liefde te ontvangen.

Resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst, hoor ik mezelf vaak zeggen. Nou das met mijn trackrecord maar gelukkig ook. Toch is dit wel wat ik voel wanneer ik achterom kijk. Mijn extreme leven, alle drama's en trauma's. Het voor de derde terugkerende zwarte gat. Ik vecht ermee, ik ben er bang voor en ik haat het. Nu ik zelf coach/trainer/therapeut ben, neem ik het mezelf ook nog kwalijk. Ik moet beter weten. Ik hoor de woorden van mijn moeder zaliger als een mantra in mijn hoofd: "het is je eigen gore rotschuld". En dan draait meteen mijn programmering van schuld/schaamte/straffen op volle toeren. Ik maak mezelf al jaren wijs dat ik mezelf ziek maak met migraine en reumatische klachten. Maar hoe dan? Ik heb dat toch?! Zijn mijn fysieke klachten er eerst en komt dan het zwarte gat of is het andersom. Het lijkt wel of ik deze keer in het zwarte gat alles wat ik weet in twijfel trek. Ik kan nog bij mijn weten, maar het voelen gaat steeds moeizamer en daar zit nu juist de heling.

Ik heb het gevoel dat ik verzuip. Dat ik nog aan mijn tandvlees hang en nog net op daad- en wilskracht doorhobbel. Ik ben een schildpad. Wanneer het echt niet goed met mij gaat dan kruip ik in mijn schild en ben niet thuis, of juist wel? Ik lig het liefste in mijn bed met de gordijnen dicht en verdoof mezelf met series en films kijken. Ontsnappen aan de werkelijkheid. Uiteraard is dit mijn schuld, schaam ik me hiervoor en is alles wat er mis gaat mijn straf. Ik eet al jaren niet goed en maak er een zooitje van. Zo lang ik stabiel op een gezond gewicht blijf belast het mij ook, maar kan ik het handelen. Eens in de zoveel tijd loopt het uit de hand en kom ik aan. Ik ben momenteel 20 kilo zwaarder dan anderhalf jaar geleden. Toen was ik veel te mager en had ik vel over en meer rimpels, dus twintig kilo hoeft er zeker niet af, maar tien a twaalf is wenselijk. Wat ben ik boos op mezelf dat ik het weer zo uit de hand heb laten lopen. Ook in deze strijd heb ik geen zin meer.

Mijn pijnlijke lijf en ouder wordende lijf en het vervagen van mijn schoonheid vind ik ook erg lastig. Bewegen gaat steeds minder goed. Dansen is altijd de lust in mijn leven geweest. Soms kan ik nauwelijks op mijn rechter voet staan. Dat maakt me bang. Niet meer kunnen dansen zou ik echt heel erg vinden. Het voelt in het zwarte gat alsof het nooit meer goed zal komen. Dat de komende jaren net zo heftig zullen worden als de afgelopen jaren. Ik wil niet zielig doen, maar mijn God wat heb ik toch bizar veel meegemaakt en weinig rust in mijn hoofd en leven gekend. Het ene drama na het andere drama voltrekt zich in mijn leven. En ja, ik ben er nog en ja ik ben een sterke vrouw en ja dit alles heeft mij de vrouw gemaakt die ik nu ben. Maar deze vrouw is ook zo ontzettend moe. Ze is vaak levensmoe. Ze is soms klaar met alle strijd. Klaar met alle ellende, klaar met overleven. Toch herrijst ze steeds als een Feniks uit de as. Zich vaak afvragend wanneer het genoeg is. Wanneer houdt het op?

Ik begrijp het ook niet. Ik doe zo mijn best. Ik doe doorgaans niemand kwaad en heb het beste met mensen voor. Ik breng licht en liefde in de wereld en ik verdien ook licht en liefde.

Toen ik een poosje geleden bij een vriendin was, maakte zij de opmerking dat ik wellicht echt ziek ben. Dat mijn depressies biologisch zijn. Dit is flink bij mij binnen gekomen. Want in de familie komt bipolaire stoornis voor. Ik ben er meerdere keren op getest, maar heb nooit de diagnose gekregen, wel ADHD. Sinds kort weet ik dat er een type 1 en tye 2 van deze stoornis bestaat. Ik herken mezelf grotendeels in type 2. Maar wat dan nog? Het zijn labels verzonnen door mensen. Ieder mens is uniek.

Ik spoor niet

Ik kan het niet meer

Ik wil het niet meer

Het is genoeg geweest

Onstabiel qua gevoelens en emoties

Druk hoofd vol gedachten

Mag het licht weer aan

Of mag ik nu echt gaan

Het is mij om het even

Doodgaan of overleven

Ik kan en wil niet meer overleven

Of dood of echt genieten en leven

Iedere keer teleurgesteld in mezelf zak ik in het zwarte gat

Ik ben dan compleet vergeten dat

Ik mooi ben en een zeer sterke en krachtige vrouw

Ik zak volledig weg in afkeuring en rouw

Mijn negatieve gedachten zitten als mantra's in mijn hoofd

Dat wil ik niet dus dan maar snel verdoofd

Dekens over mijn hoofd en afleiding zoeken

Kijken naar alles wat beweegt op tv, zeker niet lezen in boeken

Zelfafkeuring viert dan hoogtij

Ik spoor niet, ik deug niet, ik kan het niet, deze gedachten maken zeker niet blij

Al zoveel gedaan, ervaren, gevoeld, losgelaten en geheeld

Maar nog steeds geen blij innerlijk kind dat speelt

Zo ontzettend moe van het leven

Ik heb niets meer te geven

Ik ervaar het leven als gedoe

Ik weet niet meer hoe

Ik het tij kan keren

Geen energie en vertrouwen meer om verder te leren

Soms ook weer even lucht